Cristiano Ronaldo's De Muur & Spaghetti Bolognese

Ten eerste: bedankt voor de afwisselende reacties! Blijft erg leuk om te lezen wie me allemaal volgen is. Behalve dan die Dr. A. Thee reactie waarvan ik niet weet wie het is en dat frustreerd me ;-) Ik hoop dat de zomer voor jullie ook al een beetje lekker op gang is.

(Andermaal geschreven op een half chinees toetsenbord)


Zo'n dagen ben ik nu aan het rondlopen in Beijing en ik kijk mijn ogen uit. Het is echt een drukke en hele mooie stad. Het is extra druk vanwege de vakantie die in China begonnen is en geloof het of niet ik ben niet de enige die op het idee is gekomen om Beijing te bezoeken. De combinatie van heel veel Chinezen en het mindere weer, als het hier regent dan regent het ook echt, heeft ervoor gezorgd dat ik niet alles heb kunnen zien. Soms was het op sommige plekken gewoon te druk of het regende te hard. Neemt niet weg dat ik mijn week goed heb kunnen combineren met de echte toeristische trekpleisters maar ik heb ook bijzondere plekken gezien ver weg van de massa.
Afgelopen maandag ben ik naar het Art-district 798 gegaan. Dit is een enorm gebied wat ooit in gebruik was voor industrie maar alle opslagplaatsen, fabrieken en handelgebouwen zijn nu stuk voor stuk interessante ruimten vol tijdelijke exposities van beginnende maar ook zeer bekende kunstenaars ( o.a. Damien Hirst had er een expositie...bekend van "Creatief met diamant"). Het was een heel mooi gebied wat qua sfeer helemaal los staat van de rest van Beijing. Hier ontmoette ik een rare exentrieke oude Joods/Italiaanse kunstenaar (tevens filosoof en fotograaf). Interessante man met in zijn attelier een geweldig espresso apparaat waardoor ik na dagen eindelijk een zeer goed bakkie kon drinken. De man kon ook nog foto's maken ook en extreem lang (half italiaans) vertellen over zijn werk, Beijing, zijn werk, het leven, zijn werk, koffie, zijn werk, italiaans eten, zijn werk, de italiaanse vrouw en tenslotte zijn werk. Als eerste in Beijing mocht ik dan ook zijn werk bekijken. Gezien de zeer goede espresso kon ik niet anders zeggen dat het erg mooi was. Ongeveer 8 espresso's en duizenden foto's later besloot ik wakker en vol energie de metro te pakken naar The Temple of Heaven gelegen in een geweldig groot park aan de andere kant van de stad. Gezien de werking van de espresso's had ik het ook lopend kunnen bereiken...
In dit park staat naast, de indrukwekkende tempel met een hoop belangrijke geschiedenis-blabla, voornamelijk heel 65+ Beijing te badmintonnen, rekken, strekken, huppen en wat nog meer om fit te blijven. Hoe langer ik naar die oudjes keek en al hun fitheid hoe stijver en strammer ik mezelf voelde. Op een bankje zat ik lang te kijken naar een groepje bejaarde mannen die als een jonge Cristiano Ronaldo een enorme badminton shuttle stonden hoog te houden. Een soort badminton maar dan met je voeten. Geweldig om te zien en niet veel later werd ik uitgenodigd om mee te doen aangezien ik wel erg lang (lees uitnodigend) zat te kijken. Het leek me namelijk een eenvoudig leuk tijdverdrijf. Ontspannend ook. En dus stond deze bewegelijke en veel scorende spits van GRC Groningen 5e klasse E tussen 6 bejaarden Chinezen om hun even te leren wat echt Europees voetenwerk is. Nog geen tien minuten later ging mijn pet af: dit voor beter zicht. Nog geen minuut later blouse uit: zo kon ik beter bewegen. Weer 3 minuten later mijn veters beter vast. Nu was ik er helemaal klaar voor. Aangezien er verder niks meer te verbeteren viel aan mijn kleding en schoenen kwam ik erachter dat het aan mijn motoriek lag. Want de vrolijke chinezen stonden soepel dansend te bewegen terwijl mijn schoenmaat 45 ruzie stond te maken met die shuttle. Met een rode gloeiende kop en een illusie armer bedankte ik de heren en pakte de metro naar mijn hostel.
De dinsdag stond helemaal in het teken van De Muur. Via het hostel had ik een zeer goede tour geboekt naar een robust gedeelte van de muur.Om half 6 in de ochtend werd ik opgehaald en ontmoette ik leuke reizigers waarme ik later deze week nog enkele keren ben wezen eten en drinken. Vanwege de stijle hellingen en soms ontbreken van delen van de muur was het geen standaard toeristische plek. Middels een kabelbaan bereikten we hoogste punt. En die was hoog. En ik hou niet van een kabelbaan. Dan speelt mijn hoogtevrees op. Op de muur was het stil en rustig en door de kenmerkende smog had het ook iets mystieks. Nouja het was niet helemaal stil. Mongoolse en Chinese dametjes liepen als een soort Duracel berggeitje met je mee om wat geld bij elkaar te sprokkelen door ongevraagd te vertellen dat je op de muur liep (was reisadvies dus 10 yuan) en om je lekker te maken met een litertje water wat ze te koop aanboden voor een kleine 10 euro. Aangezien ik wel klaar was met iets te fitte aziatische bejaarden heb ik ze vriendelijk doch zeer bot gevraagd om weg te wezen zodat ik in alle rust genieten van dit enorme bouwwerk. Links Mongolie, rechts China. Heel indrukwekkend.
Het moet allemaal wel leuk blijven dus je gaat niet met een kater in de stromende regen door Beijing lopen. De kater kwam van het uiteten en stappen met de reizigers die ik heb ontmoet tijdens mijn trip naar de muur....de regen kwam van boven. Het regende zelfs zo hard dat er geen chinees op straat was en dat wilt wat zeggen. Deze woensdag heb ik dus lekker rustig aan gedaan en ben ik bezig geweest met het uitzoeken en boeken van het vervolg van mijn reis. Daarbij kon ik in de avond ook niet weg aangezien ik de mensen in mijn hostel had beloofd om europees te gaan koken. Ik heb namelijk een hostel waarbij je ta pas en te onpas een heerlijke maaltijd krijgt aangeboden. Weigeren is onbeleefd en zo snack ik heerlijk mijn avondjes weg. Tijd om wat terug te doen. En zo stond ik als een soort Jamie Oliver wannabe een chinees uit te leggen hoe je Spaghetti Bolognese maakt met een Italiaanse toast on the side. Maar probeer in het land waar ze een kippenkop, hond en kat zien als delicatesse maar eens de ingredienten te vinden voor een Italiaans gerecht. Uiteindelijk met wat aanpassingen (noodles i.p.v. spaghetti) kwam er na een uur ploeteren toch een soort rood resultaat uit het dampende warme kleine keukentje van mijn hostel. Een hele happening met foto momentjes enzo. Ik had alleen een regel en dat was eten met lepel en vork en niet slurpen...dat laatste was iets teveel gevraagd. Als dank kreeg ik van een Chinees moedertje, die elke handeling op de milimeter had gevolgd, na afloop met een typisch lokaal gerecht met gebakken lever, noodles en gemarineerde komkommer. Ik had net een kilo Noodles Bolognese op.....maar afslaan is onbeleefd en zo slurpte ik mij de nacht in.
De volgende dag, ontbijt maar even overgslagen, nog een grote toeristen hot-spot aangedaan: De Verboden Stad. De naam is niet meer geheel van toepassing op de locatie want hij was zo'n beetje open voor iedereen. Hierdoor was ook iedereen er. En dan bedoel ik ook iedereen. Trouw liepen er horden Chinezen achter hun gids aan die toevallig allemaal hun luidspreker met volume 10 op 1 meter en 88 cm hadden afgesteld. Toevallig de hoogte van mijn oren. De Verboden Stad, je schijnt er wel een dag te kunnen lopen. Het is dan ook enorm groot en zeer goed onderhouden. Ooit de woonsituatie van het keizerlijk rijk maar nu de grootste trekpleister van Beijing. Na 4 uur dwalen in de regen behaalde ik mijn max en schoot ik gauw een hutong in om droog en een beetje mensen te kijken. Dat verveeld nooit. In de avond nog een heerlijk etentje gehad met 2 reizigers van de muur.

En zo loopt de week in Beijing op zijn einde. Er is hier zoveel te zien maar dat lukt je niet in een week. Geeft ook niet. Ondanks de regen afwisselend met een dampende hitte heb ik veel en vooral heel veel verschillende dingen kunnen zien en was elke dag heel interessant. Beijing andermaal een aanrader!

Zaterdagnacht heb ik mezelf een kadootje gedaan om 12 uur lang te gaan zitten op een plastic stoeltje. Er waren geen bedden meer. Ik pak namelijk de nachttrein naar Xi'an en geloof het of niet ik ben niet de enige..