Kashgar en de Himalya
Door: johansuelmann
Blijf op de hoogte en volg Johan
19 Juli 2012 | China, Kashgar
Langs tafels vol meloenen, naanbrood, noten en gedroogd fruit dwaal ik ergens door een stoffig steegje over de nachtmarkt van Kashgar. De geur van kaneel, nootmuskaat en zoete honing mengt zich met de dikke flarden rook die vanaf een gril komt waarop tientallen kebabs liggen te sudderen. Op de achtergrond die typische arabische muziek en op de voorgrond het getoeter van scooters en het geschreeuw van marktkooplui. Ik ben nog steeds in China alleen heet Lee hier Abdul en draagt een snor. De vrouwen dragen een hoofddoek of burka en misschien ook wel een snor. Wie zal het zeggen. Wat ik wel weet is dat ik in een compleet andere wereld ben aangekomen. Deze provincie ligt ingepakt tussen Tibet, India, Pakistan, Kyrgystan, Kazagstan, Rusland en Mongolie. Maar het is dus China. Het rare is dat de enige Chinezen die je hier ziet zijn de zwaar bewapende militairen op het vliegveld of in een tank die door het centrum rijdt. Er hangt hier een siddering in de lucht ( ik dacht ik gebruik hem weer eens...) Kashgar is een oasestad waar voornamelijk Oeigoeren wonen, bekend staat om zijn zoete fruit en het ligt in een woestijn. Een plek waar je mij elk moment van het jaar kunt neerzetten. Achtendertig graden....heerlijk. Factor 50 is mijn grootste vriend. Net als Mohammed, de eigenaar van een restaurantje waar ik deze avond mijn kebabjes en lachman eet. En terwijl ik een half schaap naar binnen werk staat Mohammeds broer, toevallig ook Mohammed, iets te dicht bij mij goedkeurend zijn slachtmes te slijpen. Om knoflooksaus zal ik maar even niet vragen.
Vanuit Chengdu heb ik contact gehad met ene Imam om een wandeltocht te regelen langs de grens van Pakistan en over de uitlopers van de Himalaya. Tot op heden nog niks gehoord van Imam en ik zit al in Kashgar. Om wat buffer op te slaan bestel ik nog maar een paar kebabjes. Op een half schaap kun je niet lopen...als het door gaat tenminste..
De Himalaya's
"You have to drink more warm yak milk Johan" Rillend van de kou, met een barstende koppijn en zonder enige energie lig ik onder 4 dekens die ruiken naar natte yak. Het huisje waar ik in lig is van Oeigoerse nomaden en wordt verwarmd door een kachel die brandt op gedroogde yak stront. Het huisje staat op de Muztagh Ata (7546m) en heb ik naar 3 dagen klimmen bereikt. Ik krijg het niet meer warm, snak naar adem en kan geen pas meer verzetten. Dit is dus hoogteziekte. Een extreme kater maar dan zonder de alcohol. Zonde van de kater. Vrij impulsief en dus zonder voorbereiding heb ik deze klim geregeld en zo ben ik samen met 2 canadezen, 2 amerikanen, een gids en een kameel plus kamelenman opweg naar de grens van Pakistan. Ok de extreme koppijn, tekort aan adem en de kou zijn geen pretje maar de uitzichten die wij hebben gezien maakt alles meer dan waard. We hebben gelopen langs de mooiste meren, uitgestrekte valleien, woestijndorpjes en besneeuwde bergtoppen. Sjokkend achter een kameel die onze rugtassen en meloenen draagt zijn we aangekomen bij het laatste bergdorpje ( 8 lemen huisjes en 4 gertenten) op de berg. De afgelopen dagen hebben we bij verschillende nomaden geleefd wat weer een compleet nieuwe ervaring was t.o.v. de Mongoolse nomaden. Het is de bedoeling dat we vandaag voorbij Fist Base Camp gaan...maar het lijkt erop dat we blijven steken in dit zeer primitieve dorpje. Buiten wisselen sneeuw en hagelbuien elkaar af. De vriendelijke en bezorgde gids dringt nogmaals aan op het drinken van de warme yak melk. Even later val ik in slaap.
Als een paar uur later de deur open gaat schijnt een fello zon in mijn gezicht. Ze zeggen dat hier op de berg in 6 uur tijd alle 4 de seizoenen voorbij komen. Van de winter zit je zo in de zomer. De anderen hebben besloten om verder te klimmen. Of ik mee ga?(!). Hoewel ik me dankzij ( of is het ondanks) de vage chinese medicijnen al wat beter voel besluit ik niet mee te gaan. Samen met de kameel blijf ik achter in het dorpje. Ik klim trillend een heveultje op en ga liggen tegen een rots en zet een muziekje op. Onder de warme zon en met een schitterend uitzicht val ik na een uurtje mijmeren wederom in slaap. Pas als het tikken van de regen op mijn pet harder gaat word ik wakker. Ah, het is herfst. Sloom daal ik het heuveltje af om erachter te komen dat de anderen nog niet terug zijn. Het huisje waar we in slapen vanacht is namelijk nog leeg en donker. Het ruikt er muf en het is er koud. De kameel staat er naast en niest 2x in mijn nek. Sta je dan als half slapende, trillende europeaan tussen de Oeigoeren ergens op een berg in de Himalaya. Gelukkig gaat een van de huisjes open en wordt ik naar binnen gewenkt. Blijkbaar hadden de nomaden hetzelfde beeld.
Nu is mijn Oeigoers niet optimaal en het engels op deze berg is ook ver te zoeken dus na wat laten zien van mijn foto's, knikjes, glimlachjes en teveel Yak thee brak er een lange ongemakkelijke stilte aan. Niks is zo internationaal als een ongemakkelijke stilte. En Oeigoerse stiltes zijn de absolute koningen van de stiltes.
De stilte werd uiteindelijk onderbroken door gehoest en gestommel van mijn medereizigers. Na uren zijn ze dan eindelijk terug en op 1 na hebben ze allemaal nog ergere verschijnselen van de hoogteziekte dan die ik had. Al gauw komen er uit het hele dorp dekens en worden ze ingestopt. Slapen op base camp zit er dus niet meer in. Iedereen valt direct in een diepe maar onrustige slaap. Het is nog maar 8 uur in de avond. De volgende dag is het al een beetje beter. Iedereen voelt zich katerig en brak. Het ontbijt met meloen, droog naanbrood en ....yak melk is voor de meeste net teveel. Ik voel me gelukkig al weer een stuk beter en kan dan ook erg genieten van de afdaling. Onder aan de berg staat een auto te wachten die ons naar Tashkurgan. Dit is zo'n beetje de laatste grote plaatst voor de grens van Pakistan. Hier hebben we een hotel en een wandeling naar Stone City ( kapot geslagen door Chengis Kaahn) en een groene vallei ons voorbereiden op de terugreis.
Die terugreis gaat over de Karakoram Highway wat de hoogste snelweg is ter wereld. Onderweg stoppen we regelmatig om verse meloenen te eten, foto's te maken en onschuldig te kijken bij de zoveelste paspoort controle. De uitzichten zijn extreem, afwisselend en echt ongelofelijk mooi. Als afsluiter staan we nog bij de huisjes waar Marco Polo enige tijd heeft gewoond. Deze zijn in al die tijd bewaard gebleven. Zo stond ik op 120 meter na toch bijna in de voetsporen van deze legendarische wereldreiziger waar wij de spaghetti te danken hebben..
Voor mij even genoeg West China en De Zijde Route. Morgen vertrek ik naar Shanghai.......uiterst oost. Gewoon omdat het kan.
Vanuit Chengdu heb ik contact gehad met ene Imam om een wandeltocht te regelen langs de grens van Pakistan en over de uitlopers van de Himalaya. Tot op heden nog niks gehoord van Imam en ik zit al in Kashgar. Om wat buffer op te slaan bestel ik nog maar een paar kebabjes. Op een half schaap kun je niet lopen...als het door gaat tenminste..
De Himalaya's
"You have to drink more warm yak milk Johan" Rillend van de kou, met een barstende koppijn en zonder enige energie lig ik onder 4 dekens die ruiken naar natte yak. Het huisje waar ik in lig is van Oeigoerse nomaden en wordt verwarmd door een kachel die brandt op gedroogde yak stront. Het huisje staat op de Muztagh Ata (7546m) en heb ik naar 3 dagen klimmen bereikt. Ik krijg het niet meer warm, snak naar adem en kan geen pas meer verzetten. Dit is dus hoogteziekte. Een extreme kater maar dan zonder de alcohol. Zonde van de kater. Vrij impulsief en dus zonder voorbereiding heb ik deze klim geregeld en zo ben ik samen met 2 canadezen, 2 amerikanen, een gids en een kameel plus kamelenman opweg naar de grens van Pakistan. Ok de extreme koppijn, tekort aan adem en de kou zijn geen pretje maar de uitzichten die wij hebben gezien maakt alles meer dan waard. We hebben gelopen langs de mooiste meren, uitgestrekte valleien, woestijndorpjes en besneeuwde bergtoppen. Sjokkend achter een kameel die onze rugtassen en meloenen draagt zijn we aangekomen bij het laatste bergdorpje ( 8 lemen huisjes en 4 gertenten) op de berg. De afgelopen dagen hebben we bij verschillende nomaden geleefd wat weer een compleet nieuwe ervaring was t.o.v. de Mongoolse nomaden. Het is de bedoeling dat we vandaag voorbij Fist Base Camp gaan...maar het lijkt erop dat we blijven steken in dit zeer primitieve dorpje. Buiten wisselen sneeuw en hagelbuien elkaar af. De vriendelijke en bezorgde gids dringt nogmaals aan op het drinken van de warme yak melk. Even later val ik in slaap.
Als een paar uur later de deur open gaat schijnt een fello zon in mijn gezicht. Ze zeggen dat hier op de berg in 6 uur tijd alle 4 de seizoenen voorbij komen. Van de winter zit je zo in de zomer. De anderen hebben besloten om verder te klimmen. Of ik mee ga?(!). Hoewel ik me dankzij ( of is het ondanks) de vage chinese medicijnen al wat beter voel besluit ik niet mee te gaan. Samen met de kameel blijf ik achter in het dorpje. Ik klim trillend een heveultje op en ga liggen tegen een rots en zet een muziekje op. Onder de warme zon en met een schitterend uitzicht val ik na een uurtje mijmeren wederom in slaap. Pas als het tikken van de regen op mijn pet harder gaat word ik wakker. Ah, het is herfst. Sloom daal ik het heuveltje af om erachter te komen dat de anderen nog niet terug zijn. Het huisje waar we in slapen vanacht is namelijk nog leeg en donker. Het ruikt er muf en het is er koud. De kameel staat er naast en niest 2x in mijn nek. Sta je dan als half slapende, trillende europeaan tussen de Oeigoeren ergens op een berg in de Himalaya. Gelukkig gaat een van de huisjes open en wordt ik naar binnen gewenkt. Blijkbaar hadden de nomaden hetzelfde beeld.
Nu is mijn Oeigoers niet optimaal en het engels op deze berg is ook ver te zoeken dus na wat laten zien van mijn foto's, knikjes, glimlachjes en teveel Yak thee brak er een lange ongemakkelijke stilte aan. Niks is zo internationaal als een ongemakkelijke stilte. En Oeigoerse stiltes zijn de absolute koningen van de stiltes.
De stilte werd uiteindelijk onderbroken door gehoest en gestommel van mijn medereizigers. Na uren zijn ze dan eindelijk terug en op 1 na hebben ze allemaal nog ergere verschijnselen van de hoogteziekte dan die ik had. Al gauw komen er uit het hele dorp dekens en worden ze ingestopt. Slapen op base camp zit er dus niet meer in. Iedereen valt direct in een diepe maar onrustige slaap. Het is nog maar 8 uur in de avond. De volgende dag is het al een beetje beter. Iedereen voelt zich katerig en brak. Het ontbijt met meloen, droog naanbrood en ....yak melk is voor de meeste net teveel. Ik voel me gelukkig al weer een stuk beter en kan dan ook erg genieten van de afdaling. Onder aan de berg staat een auto te wachten die ons naar Tashkurgan. Dit is zo'n beetje de laatste grote plaatst voor de grens van Pakistan. Hier hebben we een hotel en een wandeling naar Stone City ( kapot geslagen door Chengis Kaahn) en een groene vallei ons voorbereiden op de terugreis.
Die terugreis gaat over de Karakoram Highway wat de hoogste snelweg is ter wereld. Onderweg stoppen we regelmatig om verse meloenen te eten, foto's te maken en onschuldig te kijken bij de zoveelste paspoort controle. De uitzichten zijn extreem, afwisselend en echt ongelofelijk mooi. Als afsluiter staan we nog bij de huisjes waar Marco Polo enige tijd heeft gewoond. Deze zijn in al die tijd bewaard gebleven. Zo stond ik op 120 meter na toch bijna in de voetsporen van deze legendarische wereldreiziger waar wij de spaghetti te danken hebben..
Voor mij even genoeg West China en De Zijde Route. Morgen vertrek ik naar Shanghai.......uiterst oost. Gewoon omdat het kan.
-
19 Juli 2012 - 12:13
Margret:
Ha Broetje met Baard,
Je begint eindelijk een beetje op een echte globetrotter te lijken! ;-)
Schrik je de mensen er niet mee af? Of waren die Oeigoeren misschien wel erg onder de indruk en daardoor met stomheidgeslagen bij het aanzien van jouw rode gezichtsbeharing? En het slijpen van dat mes door Mohammed, zeker weten dat het een slachtmes was en niet een typisch, Kashgars scheermes? Wie weet staat er inmiddels wel een prijs op die baard van jou...
Goed dat jullie het beide zo naar jullie zin hebben! Ach, en een beetje hoogte ziekte hoort er gewoon bij! ;-)
Wederom ook een indrukwekkend verhaal! Mooie belevenissen! Super! Ik ben erg benieuwd naar de rest van de foto's!
Succes in Shanghai!
Groetjes uit Twello
-
19 Juli 2012 - 13:54
Mevr.Smilda-Suelmann:
Baardmans, manneke!
Je komt uit de polder, wat verwacht je als je ineens op +7000m gaat leven, is een hele andere wereld jo. A ni Hoa ( sorry) nog anderhalf week en ik ben bij je!!! Tot snel!
XXX -
19 Juli 2012 - 20:16
Bj:
Hey baardmannetje,
Hoe reageren ze daar op Ieren? Je begint er steeds meer op te lijken. Mooi verhaal en kan me het uitzicht helemaal voorstellen boven (nog hoger als de Kili) evenals het brakke gevoel van de hoogteziekte. Maar jij hebt je lekkere melk. Hier alles goed. Moet je de groetjes doen van Marjolein. Geniet van de mooie dingen die nog komen gaan. Groeten bj -
19 Juli 2012 - 20:32
Roelof:
Hé Johan,
zoals Margret ook al aangeeft: indrukwekkend verhaal. En daarom weer boeiend om in één adem te lezen (nou ja, net als op grote hoogte soms even naar lucht happen....)
Je kunt je factor 50 helemaal opgebruiken, we hebben in Nederland een tropisch regenseizoen en héééél misschien is er volgende week een rustpauze. Vraag me trouwens af waar je met zo'n baard die factor voor nodig hebt maar dat zal wel een oude gewoonte zijn...
En denk dat het ook wel weer goed is dat er een vrouw in je leven komt en niet alleen voor het uiterlijk: je maakt nogal wat mee en dan lijkt het me tijd worden voor een warme knuffel. Krijg je nu van mij en Greetje en mevrouw Smilda- Suelmann brengt die in natura.
Geniet verder en pas op jezelf (maar dat doe je trouwens heel goed!)
Groeten uit Norg (8825km verderop) -
20 Juli 2012 - 08:22
Ilse:
Hoi kapitein Iglo,
mooi verhaal en veel plezier in Shanghai! Fijn dat Lian straks bij je is.
Groetjesss, ook van Bella!!! -
20 Juli 2012 - 17:11
Jakob:
Hé Bassie,
Weer een keurig verhaal! Schitterende uitzichten daar! Mooi dat je dat straks kunt delen met Lian.
Enne.. wie is die Cubaanse look-alike op die zwart-wit foto??
Groeten vanuit het nog steeds rustige Huize Boetje.
-
20 Juli 2012 - 21:57
Ria:
Hé Johan wat een indrukwekkend verhaal, maakte me even zorgen over je toestand op de Himalaya, maar gelukkig is het allemaal weer goed gekomen. Wie uit de polder zou deze ervaringen met je kunnen delen? op de hoogteziekte was toch wel een beetje voorbereid. Een geweldige tijd in Shanghi gewenst en dan is het alweer zomaar 28 juli om samen met Lian deze reis voort te zetten. Ria. -
21 Juli 2012 - 05:38
Marjolein :
Joehoe Johan,
Potverdikkie wat een verhaal weer!
Bijzonder om te lezen.
Lian, alvast een fijne reis. En heel veel pret straks samen.
Groet'n ut Grunn
-
21 Juli 2012 - 23:59
Alice Reidel:
Hi Johan, vanochtend sprak ik met Ria.
Ik was al zo'n tijd van plan haar te belllen om naar jou te vragen maar het tijds verschil maakt dat ik vaak te laat op de dag actie onder neem.
Wat ontzettend leuk om je op deze site te ontmoeten.
Je maakt de reis waar ik altijd van gedroomd heb, dus fantastisch om het vanuit mijn stoel toch allemaal te zien!
Ik houd het kort want ik ben op m'n werk.
Het allerbeste en goeie reis!
liefs Alice
-
22 Juli 2012 - 07:23
De Nu Samenwonende M:
Johan bedankt!!
Ne hebt mij net geholpen aan 20 min. Cardio training:) het was wat moeilijk lezen maar wel weer vermakelijk. Hoogtezieke is id drama, vraag BJ maar: pussiessss;)
Geniet nog ff -
23 Juli 2012 - 15:02
Herr Gert-jan Meinema:
Hey Johan,
Jij hoogteziekte?????????
Je doet altijd uit de hoogte hoezo ben je er nu ziek van!!
Mooi verhaal weer veel plezier nog, en straks samen.
Gr G-j
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
