De Thee Maffia

**Anders dan de meesten van jullie van mij gewend zijn berust het volgende stuk uitsluitend op feitelijke waarheden**

Zaterdag heb ik besloten om zonder echte plannning, Lonely Planet of reisgids de omgeving te gaan verkennen. Gewoon om even te weten waar ik zoal zit en de sfeer te proeven. Ik ben dus gaan Hutong-hoppen. Ver weg van het toerisme ben ik uren van steegje naar steegje gelopen en van wijk naar wijk. Zo kom je op de meest authentieke plaatsen en er is van alles te doen in die steegjes. Het leven speelt zich volledig af op straat. Op elke hoek staat wel een wok te walmen en op de grond worden rare bordspellen gespeeld. Of een jongetje laat zijn schildpad uit.
Na uren zo te hebben gedwaald en van alles te hebben gegeten kwam ik uiteindelijk uit op Het Plein van de Hemelse Vrede. Het grootste publieke plein ter wereld. Links van mij De Verboden Stad maar daar ga ik later een dag heen. Eerst dit enorme plein ontdekken. Na de security check mocht ik het plein op waarna het niet lang duurde of de eerste chinese toeristen vroegen of ze met mij met op de foto mochten. Als de nigeriaan van Bakkeveen heb ik zo 4 keer geduldig gelachen. Bij zo'n fotomoment probeerden ze meteen hun engels uit waardoor er leuke gespekjes ontstonden. Zo was ook het geval met een oom en zijn nichtje...

Voor ik hier over verder schrijf even het volgende. Opzich zie ik mijzelf als alles behlve een naieve reiziger. De rugzak zit altijd op slot en in drukke gebieden gedragen aan de voorkant. Documenten veilig in de moneybelt en mijn portemonnee zit vast aan mijn riem. Mijn camera geef ik alleen aan mensen die ik op snelheid kan hebben. Vandaar de slechte foto's want de Russische, Mongoolse en Chinese omaatjes kunnen maar slecht overweg met mijn Canon.
Goed hou deze reiziger in gedachten...

Terug naar de oom en zijn nichtje. Al snel raken we in goed engels in een leuk gesprek. Ik vertel dat ik uit Nederland kom en over mijn reis en mijn plan om naar Tibet te gaan. Zij geven aan uit het zuiden van China te komen en voor 3 dagen in Beijing te zijn. De oom was leraar Geschiedenis en zij zocht een baan. In al zijn vriendelijkheid en enthousiasme begon hij direct over het plein en de omliggende gebouwen te vertellen. Ideaal! Ik had immers geen info meegenomen en zo kreeg ik mooi alles wat ik wilde horen en zij konden hun engels oefenen. We konden spreken van een win-win situatie. Complimentjes vlogen over en weer. Kortom, het was gezellig. Tussendoor schoot ik mijn foto's. Of ik het sprookjesachtige gedeelte achter het plein al had gezien? Nou oom en nichtje brachten mij er wel naar toe.
Al keuvelend belandde we in een schitterend stukje Beijing waar een Tibetaans souvenir shop stond. Das toevallig! Ik had net verteld dat ik daar graag heen zou gaan. De oom werd steeds enthousiaster bij elk Tibetaans souvenir. Soms zo erg dat zijn aanprijzing af en toe uit de mocht vloog. Merkwaardige man. Dat beaamde het nichtje en we lachten samen om hem.
We verlieten de shop. Zij wilden links en ik rechts. Ook goed we gingen rechts. Op dit punt werd ik wat ongemakkelijk. Die mensen hoeven niet de hele middag mijn gids te zijn. Hoewel een gratis gids niks mis mee. Of ik zin had om wat te drinken? Volgens de regel van Bert moet je bij twijfel in zulke situaties het doen. Dus stapten wij het eerste de beste cafe in. Een chinees theehuis...hhoe leuk en authentiek. We kregen beneden een aparte chineese thee-kamer. Je kent het wel zo'n lichte kamer waarbij de ramen met rijstpapier zijn afgedicht, witte muren met een lotus bloem erop, bruin meubilair. De deur ging trouwens op slot. Ik was de gast dus mocht in het midden. Attent. Nog voor ik zat kwam er een gastvrouw binnen met een schaal waarop 15 gedroogde thee soorten stonden aangevuld met allerlei koekjes.
Er werd een sigaretje gerookt, gelachen om engelse taal en de oom ging nog even mij wat Kung-Fu beginselen bijbrengen. De deur gaat weer van het slot en daar was de gastvrouw weer. Nu met een schaal vol fruit. Op dit moment wordt de gastvrijheid mij op een of andere manier teveel. Inmiddels staat de tafel vol koekjes, thee, fruit, nootjes enz. Daarbij een hele instalatie voor een thee-show die de gaatvrouw gaat geven, zo lijkt het want ze treft haar voorbereidingen.

Op dat moment (ietwat laat) hoor ik eindelijk het stemmetje in mijn hoofd. Mijn wantrouwende geweten. En dit stemmetje herinnerd mij aan het verhaal wat ik in de trein hoorde over hoe iemand ooit 200 euro moest betalen voor een potje thee gedurende zijn vakantie in China....
De waterkoker is klaar en klikt uit. Ik kijk strak voor me naar de muur en vraag mezelf af: "Eikel, ben je er nou ingestapt??"
Dan vraagt de oom met zijn ietwat dwingende hand op mijn schouder welke thee ik wil hebben. Zijn nichtje heeft inmiddels al eentje aangewezen en kijkt mij lachend aan. De spanning stijgt enigzins in de ruimte waar het stil is en mijn ogen scannen de kopjes van de verschillende soorten thee.Dan kijk ik omhoog naar de gastvrouw. Terug naar de thee. Wat ik ook ga kiezen dit gaat natuurlijk een heel duur geintje worden. Ik kijk de gastvrouw weer aan en vraag haar: "Can I have a coffee? Er volgt een keiharde stilte en ze kijk naar de oom. Hij vraagt aan mij met een strak gezicht: Coffee? Dan begint hij te lachen en zegt tuurlijk we drinken samen koffie. Dan zeggen ze iets in het Chinees en verdwijnen met z'n drieen. De deur valt weer in het slot. Niet veel later komen ze terug met een schaal vol thee en koffie. Het nichtje begint meteen de gloeiend hete thee te drinken en ik ga rustig beginnen aan mijn bakje instant. In china drinken ze alleen instant koffie dus volgens mij heb ik op safe gespeeld. In alle stilte drinken wij onze drankjes op. Gezellig is het al lang niet meer.

Dan sta ik op en zeg dat ik weer de stad in ga. De deur is open en ik loop naar boven. Het oom en nichtje stil achter mij aan.De gastvrouw staat bij de deur en praat tegen de oom. Ze overhandigt mij het mapje met de rekening. Ik open het mapje en zie staan een rekening van 940 Yuan. Ik deel het bedrag gauw door acht en realiseer me dat ze verwachten dat ik zo'n 120 euro ga betalen. Ik stap dwingend naar de oom en zeg dat ik alleen mijn koffie betaal. Het bakje slappe instant kost me 8 euro. Ik betaal en loop de trap op richting het daglicht. Hopende dat die 8 euro genoeg is om verdere gezeik te voorkomen. Gelukkig ze volgen niet. In het Chinees hoor ik de gastvrouw schreeuwen.

Teruglopend naar het plein voel ik me een behoorlijke eikel maar ik kan er ook wel weer om lachen vanwege de onschuld van het hele verhaal. Het was met stip het duurste bakje instant koffie. Niet veel later wordt ik ongezien ingehaald door kwade oom. Een wat huiliger nichtje loopt erachter aan. Blijkbaar zijn er woorden gevallen.
Even later zie ik ze weer op het plein staan. Twee nietsvermoedende toeristen zijn opweg naar hun duurste kopje thee ooit....succes heren....koekje erbij?





( Had ik mijn Lonely Planet maag meegenomen. Hierins stond uitvoerig beschreven over deze praktijken)