De Tibetaanse Terrier

Korte update:

On behalf of the Dutch Embassy.

Yours Sincerely,

Frank Groethonk.
Athorized Visa Advisor Abroad
Beijing

Met die woorden sloot ik mijn meesterlijke vervalsing van het aanvraagformulier voor de toegang van Tibet af. Maandag stonden er plotseling 4 Nederlanders in de vorm van een compleet gezin in mijn hostel. De inmiddels legendarische eigenaar Mr. Panda stond stuiterend bij mijn kamer: Mr. John, Mr John!! Tibet, Tibet! Aangezien het de regel is dat 5 toeristen van dezelfde nationaliteit de aanvraag moeten doen was er ineens toch een opening om deze onmogelijke provincie te kunnen bezoeken. Dus ik met Mr. Panda naar beneden. Hij rook al het geld en ik de cultuur. Korte voorstel ronde aan de andere Nederlanders. Gezin met 2 puberende kinderen met minimale tijd. Dus al snel stonden we paspoorten en visa in te scannen, allerlei rare formulieren in te vullen en een schema uit te zoeken. Tijd was niet onze grootste vriend. Iedereen had een taak en was druk bezig. Peter, de vader, zocht een vlucht. Moeders maakte het schema. Mr. Panda belde een mannetje in Tibet. Het inscannen van de documenten werd door 8 chinezen gedaan en de 2 puberende jongens speelde hangend en ongeinteresseerd tafelvoetbal. Heel het hostel in rep en roer en ik hield mij bezig met de formulieren. Om het uur was er een ja en een uur later gingen we toch niet. Toen de 2 pubers op hun absolute hoogtepunt zaten van verveling namen de ouders ze mee in de stad aangezien de spanning toch wel invloed had op het gezin. Hierdoor was ik alleen met Mr. Panda voor de onmogelijke opdracht om alles voor elkaar te krijgen. Als een Tibetaanse Terrier beet ik mij vast in de aanvraagformulieren. Een formulier ontbrak en deze kon ik alleen krijgen via De Nederlandse Ambassade. Dus ik bellen met een iets te vrolijke Frank ( vast stagairvan de Ambassade in Beijing die heel enthousiast was maar natuurlijk niks voor mij kon betekenen. Wel verzekerde hij dat Tibet een prachtige pure provincie is met een rijke historie die echt het bezoeken waard is. Bij het beeindigen van het gesprek hoorde ik Frank im de verte nog iets zeggen over dat Lhasa een mooi startpunt is...jaja bedankt Frank. Geen tijd voor. Dan doe ik het zelf wel.
Dus zo zat ik maandagmiddag in een Chineze Word programma een officiele brief in elkaar te zetten met uitsluitend moeilijke engelse woorden. De inhoud moest zijn dat wij alleen op basis van toerisme Tibet willen bezoeken en geen enkele intentie hebben om een politieke aktie te ondernemen. Compleet met paspoortnummers en namen plus het logo van Koninkrijk der Nederlanden leek het heel wat. Als kroon op het werk werd onder het goedkeurende oog van Mr. Panda een stempel gemaakt middels een euro munt en carbonpapier. Dit fomulier hebben we uitgeprint en ingescand zodat het geheel nog echter leek. Dit alles met alle andere formulieren en documenten werden verstuurd naar Tibet. Terwijl Mr. Panda en ik voldaan en trots aan het bier zaten ("hebben we die overheid mooi te pakken!") kwam het Nederlandse gezin terug van de McDonalds. En zo konden we samen afwachten....
Heeft het ook iets opgeleverd? Ja en nee. Ik heb voor eeuwig het respect van Mr. Panda afgedwongen wat me vanavond op een portie konijnenhoofd is komen te staan. Voor de tweede avond op rij heeft hij me mee uiteten genomen. Het bedonderen van de Chinese pverheid is blijkbaar een goede manier om respect af te dwingen bij een hostel eigenaar. Van Tibet kregen maandagnacht direct al een keiharde nee. Maar het eten van een konijnenhoofd had ik nooit willen missen.....

En zo zat ik woensdagavond met de kleine Mr. Panda samen in een Sichuan specialiteiten restaurant met plastic handschoenen aan 2 konijnenhoofden op te eten. Nou wil ik niet stoerder overkomen dan de waarheid is dus ik moet bekennen dat het mij niet is gelukt. Zo'n konijnenhoofdje komt in zijn geheel op een bordje op tafel. In zijn geheel betekend dus inclusief voortanden, ingekookte ogen, tongetje en hersenen. Het vlees van het schedeltje en rondom de oogkas lukte me nog wel. Dit was mals, smaakvol en viel zo van het bot. Daarna draai je het hoofdje naar je toe en kun je het eten recht in de ogen aankijken om vervolgens het onderkaakje los te breken van het schedeltje. Het geluid wat dat maakte in combinatie perfecte zicht op een rij tandjes, het tongetje en de hersenen......dat deed met blokkeren. Hoewel weigeren zeer onbeleefd is in China kon ik het maken. Wij waren immers partners in crime en in plaats van de konijnenhoofdjes kwam al snel een schaaltje oesters in knoflook. Glimlachend en proostend kroop de avond voorbij.

Geen Tibet dus maar morgen vlieg ik naar Kashgar in de provincie Xinjiang. In deze mysterieuze arabische provincie van China ga ik een wandeltocht doen van 5 dagen. Deze brengt mij langs de woestijn en door een gebergte. Een portie dampende Yak-melk staat al op mij te wachten...